Bukit Lawang
Grinnikend zit ik op de achterbank. Ik denk terug aan het eerste verhaal wat ik over Bukit Lawang heb gehoord en hoe hartelijk ik er toen om heb gelachen. Nu ik al vijf uur over stoffige wegen vol met kuilen in een minibusje onderweg ben naar de toeristische trekpleister, herinner ik het mij weer. Vrienden zijn twee jaar eerder in Bukit Lawang geweest en in een onbewaakt moment zat er tijdens een jungle tocht een orang-oetang om het hoofd van de beste man. Zijn vriendin zat verstrikt in het rotan en een gids die zich geen raad wist. Uiteindelijk weten ze zich te bevrijden uit de greep van de orang-oetang en rennen de jungle uit. Een verhaal wat het –nog steeds- goed doet bij de borrel. Ik grinnik in mijzelf, maar bijt onbewust ook wat bedenkelijk op mijn lip.
Als we de auto uitstappen, voelt de vochtige hitte van Sumatra na ‘winter’ in Taipei zwaar aan. We wandelen Bukit Lawang door en arriveren bezweet, maar blij verrast bij Jungle Inn. Jungle Inn is een kleurrijk hotel met fijne, ruime, schone kamers en jungle douche. We worden voorgesteld aan onze gids en kok voor onze twee daagse jungle tocht. Hornbills, gibbons, slangen en natuurlijk -waar we voor komen- orang-oetangs kunnen we mogelijk spotten. But, no guarantees.
Day 1
We ontbijten met het beste en mooiste fruit ontbijt in town. Energie voor 10. Als final touch voor mijn outfit bind ik mijn sjaal om mijn hoofd. Doet het altijd goed met avontuurtjes op festivals en ook voor een jungle tocht. Let’s go. We starten direct met een pittige klim en wandelen door een cacao plantage voordat we echt de jungle in stappen. In no time heeft onze gids de eerste orang-oetang gespot, inclusief baby. Verwonderlijk kijken we omhoog naar deze bijzondere beesten. Orang-oetangs worden met uitsterven bedreigd en leven momenteel alleen nog op Sumatra en Borneo. Het verschil in beide soorten is dat de orang-oetangs op Sumatra hoog in de bomen leven, door aanwezigheid van tijgers in de jungle en de orang-oetangs op Borneo voornamelijk op de grond leven. Als mijn nek zeer doet van het omhoog staren, vervolgen we onze trekking en wandelen dieper de jungle in. Zonlicht dringt amper nog door het dichte bladerdek. We klimmen berg op en af, ons stevig vasthoudend aan lianen en bamboe om maar niet weg te glijden. Als we uitkomen bij een rivier is er geen pad meer. Met onze schoenen aan onze tas gebonden lopen we verder stroom opwaarts door het water. Achter de eindeloos grote varens aan de beide oevers verschijnt een hoge waterval met perfecte pool om in te duiken. Les en ik kirren het uit. Ik weet niet hoe snel ik er in moet springen. Schater lachend koelen we af.
Na de laatste twee uur door de rivier waden komen we moe aan bij ons basic jungle camp. De gember limoen thee wordt voor ons klaar gezet samen met een heerlijk Indonesisch jungle buffet. In mijn ooghoek zie ik een groot beest de rivier oversteken. Een varaan van minimaal één meter loert vanaf een afstand naar ons. Ik denk er nog aan om mijn camera te pakken maar voor ik het weet is ie verdwenen tot opluchting van Les. Om 20:30 zijn we klaar voor ons bed en settlen we ons onder ons houten afdakje met klamboe.
Day 2
Omdat we op ons houten bed tot 10:00 uur door weten te slapen, ontbijten we rap. Onze natte kleding van gister is opgedroogd boven het kampvuur met dito geur. Lekker. De zon staat al hoog en na een eerste klim is mijn pak weer net zo nat als gister. ‘Mina, Mina’ schreeuwt Anto onze meest ervaren gids. De afspraak is dat als we Mina tegen komen wij met de tweede gids mee lopen en Anto haar regelt. Mina is de meest bekende orang-oetang van Bukit Lawang. Gevreesd bij menig gids en diezelfde aap die zich om het hoofd klemde van onze vrienden. Wij weten niet hoe snel we met een omweg uit het zicht van Mina moeten komen die ondertussen snel uit de tientallen meters hoge bomen naar beneden klimt. Het sneue aan de situatie is dat Mina –geboren in gevangenschap- aan mensen gewend is en weet dat zij eten kan krijgen op het moment dat ze naar beneden komt. Krijgt ze dit niet dan wil ze soms ‘aanvallen’ om haar zin te krijgen. Door haar te voeden werkt menig gids dit probleem in de hand. Mina zal steeds minder zelf eten zoeken en weet ook niet hoe ze dit haar twee baby’s aan moet leren. Terwijl wij met een grote bocht een stuk verder in de jungle uitkomen met goed zicht op beide schiet ik twee foto’s. Daarna klimmen we tien minuten non-stop bergopwaarts, op aandringen van Les en mij, verder tot een veilige afstand. Als Anto na vijf minuten ook ongedeerd verschijnt, halen we opgelucht adem. Vanaf hier lopen we alleen nog bergafwaarts. Aangekomen bij de rivier liggen onze tubes al klaar, yes! We springen er in, negeren de makaken die naast ons in de bomen brullen en drijven in stroom versnelling terug naar ons hemelbed in Bukit Lawang.
Leuk om Mina gezien te hebben