Shamanistic Sunday

Zondag 18 oktober, de laatste dag van het Amsterdam Dance Event 2015. Toch een ding als je in die scene hebt gewerkt, heel erg van dansen houdt, dol bent op avontuurtjes met de aller, aller, aller leuksten, geintjes en gekkigheid 24/5.

Dit jaar zijn wij er alleen in gedachten bij. Om iets dichterbij te komen, bezoeken we vandaag een Sjamaan. Sjamanisme is het oudste geloof in Mongolië. Tijdens de Russische bezetting was zowel Sjamanisme als het Boeddhisme verboden. Sinds Mongolië zelf de macht weer in handen heeft, zijn tempels gerestaureerd en neemt Sjamanisme toe aan populariteit.

Wij rijden naar het ger-district wat rond om het centrum van Ulaanbaatar heen ligt. Moderne flatgebouwen maken plaats voor zelfgebouwde huisjes met gekleurde daken afgewisseld met yurts. We worden afgezet voor de deur van een yurt en welkom geheten door Mongontuya, een kleine, vrolijke vrouw van middelbare leeftijd. De yakthee, koekjes en gedroogde melk snoepjes staan direct voor onze neus. Mongontuya verteld ons dat ze vijf jaar geleden erg ziek was. Ze lag dagen op bed, ijlde en had vreemde, voorspellende dromen. Dokters zagen niet wat er met haar aan de hand was. Haar familie besloot een sjamaan langs te laten komen. Hij vertelde haar dat zij ook een sjamaan was. Sinds toen is ze bij hem in training gegaan om het sjamanisme verder te leren.

Spiritualiteit & Vodka
Mongontuya begint zichzelf om te kleden, haar mannelijke assistent, poets ondertussen de zilver metalen stukken van de traditionele kleding die sjamanen dragen tijdens een ceremonie met vodka. Vodka wordt rijkelijk gebruikt tijdens een ceremonie. De drank staat voor zuivering. Naast de spullen drinken alle betrokkenen bij een ritueel vodka om de geest te zuiveren. Mongontuya trekt authentieke Mongoolse hoge leren laarzen aan en een lange jas waaraan rondom lange gedraaide stofrepen hangen. Soms met kralen of geluk medailles er aan geknoopt. Ze zet een hoofddeksel op, qua vorm vergelijkbaar met een brandweerhelm. Op de helm zitten twee grote zilveren slangen koppen, daaronder twee priemende ogen. Onder de ogen hangen dezelfde gedraaide stofrepen, nu iets korter, zodat het gezicht van de Mongontuya niet meer te zien is. De getekende ogen dienen als de ogen voor de spirits die de persoon overnemen tijdens een ceremonie.

Een bol kruiden wordt aangestoken, de yurt wordt nevelig van de rook. Omstebeurt nemen we allemaal iets te snuiven uit een mysterieus potje. De assistent geeft de sjamaan de trommel aan. Langzaam begint de sjamaan er op te slaan met een grote drumstick. Het ritme wordt steeds sneller en de sjamaan schud haar hoofd als in trans mee van links naar rechts. De belletjes en gelukshoorntjes bevestigd aan de kleding van de sjamaan rinkelen mee op het ritme. De tranen springen in mijn ogen van het scherpe poeder wat zijn weg richting mijn hersenen zoekt. Een mengeling van nieuwsgierigheid en spanning maakt zich van mij meester. Les en ik hebben van te voren nagedacht over vragen die we willen stellen. ‘Wel lekker positieve vragen’ en ‘ik hoef niet met overleden familieleden te praten’ was onze conclusie. Waarbij we uit kwamen op het volgende: Uit welk(e) land(en) komen onze toekomstige mannen? En in welke landen wordt Meet You at the Bridge als eerst een groot succes? Met graag een extra good luck wish for succesful business, indien mogelijk natuurlijk.

I wish, I wish, I wish
Als in een schok stopt de sjamaan met trommelen, en in plaats van de zachte vriendelijke vrouwenstem horen we nu een krakerige oude mannenstem, serieus, het is vrij bizar. Ze wenkt ons om één voor één voor haar plaats te nemen. Ik kniel voor haar neer. Ze pakt mijn hoofd vast en ruikt aan mijn haren, knijpt een paar keer goed in mijn schouders en pakt dan mijn handen vast. Ik heb dun bloed en waarschijnlijk iets aan mijn rug. Wel ben ik een sterke vrouw en ben ik binnen twee jaar samen met de liefde van mijn leven, die ook van reizen houdt. Dat klinkt goed. Meet You at the Bridge wordt allereerst in Nederland groot. Ik krijg een kom met melk, die ik in een teug op moet drinken. Hij wordt nogmaals gevuld, deze keer moet ik naar buiten om de melk naar de hemel te gooien en mag ik een wens doen. Het felle buitenlicht werkt verblindend, ik sluit mijn ogen en zeg als in een mantra mijn wens.

Bron hoofdfoto: Hamid Sardar-Afkhami