Kyoto, Japan

-In English soon-

“She paints her face to hide her face. Her eyes are deep water. It is not for Geisha to want. It is not for geisha to feel. Geisha is an artist of the floating world. She dances, she sings. She entertains you, whatever you want. The rest is shadows, the rest is secret.” 

― Arthur Golden, Memoirs of a Geisha

Al een paar weken fantaseer ik over Kioto. De voormalige hoofdstad van Japan en de plaats waarover ik lees in het boek Memoires of a Geisha. Kioto is het culturele hart van Japan en telt meer dan 1600 boeddhistische tempels en 400 Shintõ Shrines. Traditie heeft nog steeds een belangrijke plek in het dagelijkse leven. Kioto is de enige stad waar geiko (geisha’s worden in Kioto geiko genoemd) en maiko (geiko in opleiding) nog een grote rol spelen. 

Heel vroeg in de ochtend komen we aan op het busstation van Kioto. Nog half in slaap zoeken we naar de juiste bus richting ons hotel. Ik hoor Iris haar naam. Bert en Eva (Iris haar ouders), ons eerste Nederlandse bezoek, staan voor onze neus. Onze zware backpacks worden gedragen, we worden verwend met een ontbijt en de planning van de komende dagen is al gemaakt. We zijn op mini vakantie. Heerlijk!

Gelukkig hebben we 1,5 week de tijd om de mysterieuze stad te ontdekken, een geiko te spreken, en de traditioneel Japanse cultuur te ervaren. En yes! We hebben precies goed gepland voor de verkleuring van de maple leaves!

Gion, district of geisha
Wanneer ik door de steeds smaller wordende straten van Gion loop is het alsof ik in een totaal andere wereld ben beland, terug in de tijd. Het is 18:00 uur, de houten deuren van de Japanse huizen zitten dicht en er is bijna niemand op de met lampionnen verlichte straten te bekennen. Het lijkt alsof alles gesloten is, maar schijn bedriegt. Achter elke houten deur zit een (vaak bijzonder goed) restaurant of theehuis verscholen. Wanneer we de smalle straat uit fietsen sta ik ineens oog in oog met een geiko. Ik gloei van de opwinding. Haar witte gezicht, knalrode lippen, prachtig opgestoken haren en waterige ogen die me aankijken, doen mij verstarren. Iris is net op tijd om een foto te maken voordat ze om de hoek verdwijnt in weer een andere smalle straat. Mijn eerste confrontatie met een geiko. Ik ben verknocht en wil meer weten over dit mysterieuze beroep.

Tempels en zen tuinen
Wie van tuinen, tempels en mediteren houdt, zit in Kioto helemaal op zijn plek om zen te worden. De Kinkakuji, de gouden zen tempel, is absoluut de nummer één. Dit pronkstuk is niet voor niets het symbool van Kioto. De tempel is zo bizar mooi, dat hij in 1950 door een geestelijk gestoorde monnik in de brand is gestoken. Aangezien het in Japan ongebruikelijk is om te renoveren, is de tempel in 1955 herbouwd en weer opnieuw volledig van goud gemaakt. Bizar, maar waar, veel tempels zijn dus ook nog helemaal niet zo oud.

Bij elke tempel bezoek hoort een wandeling door een perfect aangelegde tuin met veel verschillende bomen. De Japanse esdoorn is natuurlijk onze favoriet. Gefixeerd op de felle rode kleuren, maar ook op de sprookjesachtige felgroene mos paden wandelen we dolblij druk fotograferend, door elke tuin. Wandelend over stapstenen, een brug naar een eiland, kijkend naar de koi vissen en schildpadden, stenen lantaarnen en een theehuis. Het is Disneyland voor volwassenen en elk element heeft een symbolische betekenis. De wandeling door de tuin is onderdeel van geestelijk en lichamelijke reiniging voordat je het theehuis in gaat. Bij de tsukubai, een laag opgesteld waterbassin dat gevuld wordt door een waterstraal uit een bamboe buis is het gebruikelijk om te buigen om je gezicht en handen te reinigen. De meeste tuinen hebben een houten veranda waar je kunt mediteren uitkijkend op fijn perfect geharkt grind. In het grind liggen kleine eilanden van aarde, waar mos op groeit met grote stenen. Het grind wordt elke dag door monniken geharkt. We kunnen er geen genoeg van krijgen, elke tuin is fotogeniek en een beleving om doorheen te wandelen. Er volgt snel een artikel over de mooiste tuinen en tempels in Kioto want er zijn er teveel om te bezoeken. Wij tippen voor jou de beste!

Traditioneel Japan
Overal op straat, in de bus, bij de kassa in de 7 Eleven en voor elke tempel zien we Japanse vrouwen en mannen in zijde kimono’s. Het is in Japan en met name in Kioto gebruikelijk om een kimono te dragen bij begrafenissen, bruiloften, traditionele theeceremonies, formele aangelegenheden, maar dus ook in de het dagelijkse leven.

Bijna elke voorbijgaande Japanse vrouw in kimono trekt onze aandacht. De obi (strik achterop), de mooie kapsels, traditionele slippers, sokken en de speciaal ontworpen bijhorende tasjes horen allemaal bij de voorschriften. Dolblij zijn we dat ze allemaal zo graag op de foto willen en voor ons poseren. Een paar dagen later ontdekken we de verhuur shops waar je je in een kimono kunt laten hijsen en een fotograaf kunt inhuren.

Japanser dan in Kioto kun je het niet krijgen denk ik. We bezoeken elke dag minstens drie zen-tuinen, twee tempels, drinken bittere groene thee en teveel groene koekjes, slapen op tatami matten in een Ryokan, eten kaiseki (traditioneel Japanse gerecht bestaande uit kleine mooi opgemaakte hapjes) achter gesloten deuren, lopen onder honderden Torii’s en zien het mooiste levende schilderij van de bomen in tientallen herfsttinten vanuit de onsen. En op onze laatste avond in Pontoncho Alley ontmoeten we een geiko die we mogen interviewen. Iedereen die we spraken gaf aan dat het onmogelijk is om een geiko te spreken, tenzij je er veel geld voor betaald. In Pontoncho Alley vonden we na wat research, een Okiya. (een gezamenlijk huis waar maiko wonen tijdens hun opleiding) en kwam onze droom uit. Rond 18:00 kwam er een maiko uit de Okyia die onderweg was naar een afspraak. We mochten haar interviewen en fotograferen. Yes we did it! Voldaan en trots stappen we de trein in naar Nara.