Gobi woestijn Mongolië

Schuin boven mij staan de grote en de kleine beer. Met mijn hoofd in mijn nek kijk ik naar de Melkweg, een baan van ontelbare glinsterende sterren loopt dwars over de hemel. Het is donderdag avond, Les en ik proosten met onze Don Fernando semi dulce in een pik donkere Gobi woestijn.

Vanmorgen zijn we na een eerste nacht in een yurt vertrokken richting woestijn. Onze eerst stop is de Water Canyon waar we drie uur door heen wandelen. Pika’s, een soort kleine marmotjes rennen de hele wandeling voor onze voeten weg. De rit vervolgt zich door uitgestrekte oranje, rode zand en graslanden. Vijf dagen zitten we op de achterbank van een jeep en crossen langs Gobi’s wonders. De achterbank ligt bezaaid met camera’s, een e-reader, zonnebrillen, extra batterijen, mutsen, handschoenen en twee, inmiddels lege rugzakken. We passen er zelf amper nog bij, maar voelen ons allebei prima thuis. Dotan staat op repeat en voelt als de perfecte soundtrack voor deze trip. In de verte zie ik af en toe een stofwolk van een andere jeep en her en der liggen jak- en kamelenschedels. De zon daalt, tegen de horizon lopen tientallen kamelen en links zien we de eerste zandduinen verschijnen. Na wederom een strak blauwe dag doemen in de verte drie witte yurts op. We krijgen een privé yurt, gelukkiger kunnen ze ons op dit moment niet maken.

Singing Dunes
Met de ochtendzon in ons gezicht ontbijten we op krukjes voor onze yurt. Het enige geluid wat je hoort zijn groepjes voorbij zoevende zwaluwen. Naast de tenten zijn al sand dunes, maar per jeep rijden we een stuk verder naar de hoogste van 300 meter. Met z’n vieren, Les, ik, Naza onze guide en driver klimmen we naar de top. Totaal bezweet kom ik boven aan en plof hijgend neer. Het is windstil, dus de duinen zingen vandaag niet. Maar het uitzicht is fantastisch. Duizenden zandduinen met scherpe ruggen lopen in elkaar over. De backdrop in de verte is een hoge zwarte rotsformatie. Aan de andere kant achter mij ligt het vlakke woestijnlandschap waarover we zijn komen aanrijden. Les en ik lopen balancerend over de toppen van de zandduinen een stuk richting het Westen. Als ik achterom kijk, zijn onze chauffeur en guide nog maar twee kleine zwarte puntjes op de gouden zandbergen. Geconcentreerd om zelf het surrealistische uitzicht in ons op te nemen, zitten we een tijdje stil zwijgend naast elkaar in het warme zand. In de verte zie ik in de woestijn ons yurt kamp staan. De schaduwen op één kant van de duinen worden met het dalen van de zon langer. We stappen op en glijden, een stuk sneller dan omhoog, door het zand naar beneden.

De driver was al eerder naar beneden gelopen. Als ik de laatste duin af glij stop ik abrupt. Dit meen je niet. Hij ligt onder de auto die helemaal vast staat in het zand. Het is in no time donker en verlaten staan we bij de auto. Naza wil met ons de woestijn in lopen om hulp te halen, maar dat lijkt Les en mij niet zo’n prettig idee in het pikdonker met wilde honden en wolven op de loer. Telefoons hebben helaas in the middle of Gobi geen bereik. We nemen bibberend plaats onder mijn slaapzak op de achterbank. Ik open mijn cadeautje wat ik van Marrit mee heb gekregen, niet openen tot 1 november behalve in noodsituaties. Dit is er zeker één! Iets wat opgevrolijkt eten we als diner love chocolate. Net als ik mij heb overgegeven aan het idee dat we een nacht in de jeep gaan doorbrengen staat er een groep Mongolen met zaklampen en scheppen bij de auto. De familie waar we logeren vond het vreemd dat we om 23:00 uur nog niet terug waren van de sand dunes en zijn ons gaan zoeken. Opgelucht en lachend kijken vooral de vrouwen elkaar aan, toch een warm bed vanavond!

Red Flaming Cliffs
Vanuit het raam in de jeep leken de rood gekleurde rots partijen nog klein, pas nu ik er boven op sta zie ik hoe groot de omvang is. Ik haal een paar keer diep adem terwijl ik naar Iris kijk. Ze zit op de steeds roder wordende Flaming Cliff (Bajanzag) tegenover me. De zon gaat bijna onder. Behalve onze gids en driver zijn we de enigen. De complete stilte, het uitzicht over het ruige rotsachtige woestijn landschap en de paars en roze kleurende lucht is adembenemend. Heel even ben ik weg van de wereld. Er rolt een traan vanuit mijn ooghoek over mijn wang. Dit intens gelukkige gevoel, is waar ik het voor doe. De mooiste plekken van de wereld bewonderen. Dit is er zeker één van en ik begrijp wel waarom mensen hier naar toe komen om te mediteren. Er hangt een bepaalde energie die niet te omschrijven is. Misschien is het het magische landschap waar ik op neerkijk of het feit dat de rots waar ik op zit een pre-historisch wonder is, waar het allereerste dinosaurus ei gevonden is. Zen loop ik terug naar de jeep.