Lake Baikal, a lost in time fairy tale

We rijden al bijna een uur door het bos richting Listvyanka. Over een weg die meer op een reuze achtbaan lijkt. Het is 08:30 in de ochtend en we zijn net de Trans Mongolië Express uitgestapt. Listvyanka is een klein plaatsje aan de Zuidwest kant van het Baikal meer. Van vrienden thuis had ik gehoord dat het te gek is om naar het Olkhon Island in het meer te gaan en daar een nacht te slapen. Dus dat willen we in ieder geval graag doen. Altijd fijn dit soort tips voor af.

Onze chauffeur zet ons voor de deur van onze homestay af. Een grote man, met eerder een Mongools uiterlijk dan Russisch, verwelkomt ons. We stappen een tuin in vol met bloemen en twee houten huisjes. Ze doen mij denken aan ski chalets. De zon schijnt, maar na vier dagen geen internet, duiken we het eerste, beste tentje met Wi-Fi in om te werken: Berghaus.

In de zomer komen Russen en toeristen naar het Baikal meer om te zwemmen en zonnebaden. In de winter is het hier -20, ligt er een dik pak sneeuw en is het meer bevroren. De herfst is regenachtig, fotogeniek en er is geen toerist te bekennen. Tijdens het diner eten we omul, de lokale visspecialiteit, niet wetende dat we deze vis de volgende ochtend ook bij het ontbijt geserveerd krijgen.

Panorama view
Blij dat we midden in de natuur zijn beland, snuiven we de frisse lucht op en wandelen langs het meer. Het uitzicht is onbetaalbaar. Rechts een kraakhelder meer, met een backdrop van bergen met besneeuwde toppen en links heuvels bedekt met naald en loofbomen met door de herfst gekleurde bladeren. In de haven en tevens het centrum van Listvyanka horen we dat de boten naar het eiland niet meer gaan. Dat is alleen in het hoogseizoen. Een busrit van twaalf uur heen en weer kan wel. Maar dat gaat zelfs ons iets te ver na vier dagen treinen. We slenteren kriskras wat door het dorpje. Berg op worden de huizen steeds authentieker. Houten gekleurde huisjes, met sierlijke luiken voor de ramen, karakteristiek voor Siberië. De tuinen staan vol bloemen met daarnaast verroeste Lada’s, een speedboot of een overwoekerd volkswagenbusje. Achter de huizen gaan de heuvels steil omhoog, dicht begroeid met oneindig veel groene en felgele bomen. Wolken hangen laag en er is geen mens op straat. Ik heb het gevoel dat we door een setting van Tim Walker lopen. Ik kan niet stoppen met fotograferen.

Na regen komt sluierbewolking
Had ik bij aankomst nog het plan om echt een duik te nemen in het grootste en diepste zoetwatermeer ter wereld, inmiddels heb ik het uit mijn hoofd gezet. Na 1,5 dag regen is het eindelijk weer droog. Vandaag gaan we naar de skipiste. Mutsen op en winterjack aan. De stoeltjeslift wordt voor ons in werking gezet. We glijden over een landschap, waar mijn foto’s zeker geen recht aan doen. Het is zó, bizar, mooi. Ik heb nog nooit zoiets gezien. Zo ver je kijken kunt, gaan er bergen in elkaar over, begroeid met groene, gele en af en toe diep rode bomen. Achter ons het meer met aan de overkant besneeuwde bergtoppen. Op de beste uitkijk spot eten we onze meegenomen broodjes van het ontbijt (net echt wintersport). Geen eiland, standaard tourtjes of zwemsessie. Maar Baikal in de herfst is toch wel echt dé ultieme tip voor iedereen die hier ooit nog heen gaat.